Aquella mañana Don
Quienseya salía del ayuntamientu gayasperu y enchipáu acabante roblar les mil
quinientes trenta y dos últimes prohibiciones pa los ciudadanos de la
mardomada ciudá. Cuando pasaba per delantre la terraza d'un chigre sintió un
orpín posáse-y nes perneres de los pantalones a l'altor de los papos de les
piernes. Paró y esnidió per elles el deu llevándolu dempués a les ñarres pa
golifar. De sutrucu, un glayíu arruxidó na contorna faciendo qu'hasta'l mesmu
sol arreblagare a escondese tres una nube que tenía bien lloñe allá en cielu:
-¡Chiscáronmeeeee!.
Como por arte de
barrabiellu, dos uniformaos apaecieron escoltándolu y echando unes güeyaes como
rayos matachinos pa les meses de la terraza. El silenciu que se fixere pudiere
facer pensar que taben vacíes cuando en realidá yera tolo contrario. Los
camareros, a lo zorro, foíno ya insolidario, corrieren a escondese dientro'l
llocal pesllando la puerta y echando les cortines. Ún de los uniformaos arrestiellando
la voz y señalando a los presentes con un deu que talamente paecía que diba
soltar una andanada de los cañones d'estribor del barcu pirata de Morgan
entrugó alto y claro:
-¿Quién foi?.
Dengún d'ente aquel
garrapiellu cobardes gorgutó ante la entruga. L'uniformáu, dirixéndose al so
compañeru, encamentólu:
-Procede tu, Pepe.
El segundu uniformáu
púnxose en suelu a cuatro pates y entamó a golifar a modo, talo que'l sabuesu
del mesmísimu Colombo. Al llegar a la mesa onde se sentaba un puntu calzáu con
unos castellanos rescamplantes pol serbus caro, con unos pantaloninos blancos
de pih.u y que lleía'l diaru llocal "Uvaspinín" d'una manera rara
enforma, pues garrábalu al vies y colos testos picabaxo, el sabuesu llevantóse
y acusó:
-¡Foi ésti!.
Los dos llendadores del
orden llevantáronlu nel intre en pelondines y esberrelláron-y ún per cada
oreya:
-¿Fuisti tú'l qu'echó'l
culín o nun fuisti, eeeehhh?.
La pinpana en forma de
filín de voz que l'acusáu, con un esfuerzu titánicu, foi pa sacar del so
gargüelu, confesó:
-Síii... fui yo... nun
sabía que... ye que yo yá... yá yo...
Derrotáu, acuruxáu y
confesu, y tal como taba lleváu en pelondines, los uniformaos perdiéronse con
él allalantrones camín del cuartón.
Repuestu nel so honor y
dempués de dexar afitao y ensin llugar a dulda dala quién yera quién nel
escalafón ciudadanu, Don Quienseya alloñóse cola cabeza bien arguyosa y alta
xuxuriando con zuna:
-¡Vasallos!
Nunca foi pa escecer
aquel primer día de xineru cuando fixo d'aguilanderu a caballu tres del guirria
en Beleño. Sobre too la última parte del percorríu cuando diba yá frayáu de
tantes hores enriba la siella y nun alcontraba manera dala de siguir montáu nella.
Fuere tou un supliciu que-y costó andar dellos díes escocíu, doloríu y
esbragáu. Una auténtica fazaña.
Tampoco nunca nun
escaeció cuando pocos meses dempués participó en Le Tour de France. Como
ciclista mediu y en llabores de gregariu, acabar esta gran preba yá lo
consideraba un triunfu. Pero lo que nunca imaxinó ye que se diba convertir nel
héroe de la etapa reina. Porque aquel añu ganóla nuna galopada en solitario pa
escontra'l cumal de Le Tourmalet.
Pero'l sacrificiu mayor
de la etapa foi nos dos últimos quilómetros que-y probecieron toa una vida.
Entamó a sentir cómo se-y aformigaba y machucaba tol aquello y nun yera pa
sentase de manera dala nel sillín. Tenía que pedaliar de pies na bicicleta
ensin ser pa sofitase nél.
Recordó entós lo que-y pasare cuando l'aguilandu y
tomó una decisión heroica, acordies col altor de les circunstancies y de la
etapa: diba aportar a la meta sí o sí, y si se tenía de sentar facíalo y puntu.
Como si en llegando teníen que lu llevar en parigüeles. Taba dispuestu a
apechugar con ello. Arreventáu, resquemáu y fechu una llaceria ganó la etapa
reina en Le Tourmalet y coronóse como rei consorte del ciclismu esi día
llogrando facer historia.
Anguaño, yá retiráu, tien
colgaes nuna parede de la so casa una siella de montar a caballu y la bicicleta
cola que llograre la so xesta. Cuando dalgún conocíu o hasta dalgún
periodista-y entrugen por aquella parexa tán chocante qu'espón con arguyu,
siempre-yos arrespuende:
-Con esa bicicleta corrí
Le Tour de France. Y con esa siella gané la etapa reina en Le Tourmalet.
