-¡Chiscáronmeeeee!.
Como por arte de barrabiellu, dos uniformaos apaecieron escoltándolu y echando unes güeyaes como rayos matachinos pa les meses de la terraza. El silenciu que se fixere pudiere facer pensar que taben vacíes cuando en realidá yera tolo contrario. Los camareros, a lo zorro, foíno ya insolidario, corrieren a escondese dientro'l llocal pesllando la puerta y echando les cortines. Ún de los uniformaos arrestiellando la voz y señalando a los presentes con un deu que talamente paecía que diba soltar una andanada de los cañones d'estribor del barcu pirata de Morgan entrugó alto y claro:
-¿Quién foi?.
Dengún d'ente aquel garrapiellu cobardes gorgutó ante la entruga. L'uniformáu, dirixéndose al so compañeru, encamentólu:
-Procede tu, Pepe.
El segundu uniformáu púnxose en suelu a cuatro pates y entamó a golifar a modo, talo que'l sabuesu del mesmísimu Colombo. Al llegar a la mesa onde se sentaba un puntu calzáu con unos castellanos rescamplantes pol serbus caro, con unos pantaloninos blancos de pih.u y que lleía'l diaru llocal "Uvaspinín" d'una manera rara enforma, pues garrábalu al vies y colos testos picabaxo, el sabuesu llevantóse y acusó:
-¡Foi ésti!.
Los dos llendadores del orden llevantáronlu nel intre en pelondines y esberrelláron-y ún per cada oreya:
-¿Fuisti tú'l qu'echó'l culín o nun fuisti, eeeehhh?.
La pinpana en forma de filín de voz que l'acusáu, con un esfuerzu titánicu, foi pa sacar del so gargüelu, confesó:
-Síii... fui yo... nun sabía que... ye que yo yá... yá yo...
Derrotáu, acuruxáu y confesu, y tal como taba lleváu en pelondines, los uniformaos perdiéronse con él allalantrones camín del cuartón.
Repuestu nel so honor y dempués de dexar afitao y ensin llugar a dulda dala quién yera quién nel escalafón ciudadanu, Don Quienseya alloñóse cola cabeza bien arguyosa y alta xuxuriando con zuna:
-¡Vasallos!
