Y allá foi la serena roxa y pintalarrama nalando y somorguiando ríu abaxo hasta aportar a la mar. Un día que taba zampuxándose pente les foles vio un barcu y averóse a él. Naquel barcu navegaba un rei que tornaba d'un viaxe mui llargu p'hacia la islla u reinaba. Acompañólos la serena xunto a les gaviotes y tolines. Gargoliába-yos cancios prestosos y melgueros y, pali que pali, el rei foi namorándose d'ella.
Cuando llegaron a la islla casóse'l rei cola serena y tuvieron una fía humana guapa, roxa y pintalarrama como la madre. Tamién sabía nalar y somorguiar como ella y cantar cancios melgueros acompañada con una arpa. Morrieron sos padres y heredó'l reinu que llevaba con sabencia y xacíu. Tamién, nes nueches de lluna llena y sele, cuando la mar taba bella, garraba l'arpa y entonaba aquellos cantares qu'anubríen de paz tola contorna mientres arrecendía un arume sonce de salmoria.
Pero un día entró-y una señardá mui grande y entamó a tresalecer por tornar al bierzu de so madre difunta. Asina que fletó un barcu y salió a la mar a la busca de les costes d'onde saliere aquella. Allá una carrapotada de díes algamó'l so oxetivu. Despidióse de la tripulación y enfiló ríu arriba nalando y somorguiando hasta que llegó a la casa de so madre y güela allá na aldea. So güela morriere cuantayá y decidió iguar la casa esgonciada y quedar a vivir ellí curiando animales, semando la tierra y pescando nel ríu, pa lo que yera mui artera por herencia materna. Pasó'l restu la so vida nel llugar onde fore siempre mui apreciada polos vecinos de so.
Y, al dicir d'ellos, nes nueches de lluna llena y sele, cuando na costa taba la mar bella, podíen sentise unos cancios melgueros acompañaos d'una arpa qu'anubríen de paz tola contorna mientres arrecendía un arume sonce de salmoria. Y cuenten tamién que, pela albancia, al averase al ríu podíen observar dos marayos d'ocle cubriendo les sos orielles.
