--¡Escapósenos!
--¿Quéeee?. ¿Cóomooo?--glayó Bablenunca arremellando los güeyos como dos llunes llenes.
--Pues eso, qu'escapósenos...
--¿Y cómo foi eso posible si lu teníeis arrodiáu ente quince?--volvió a entrugar el gran xefe qu'entamaba a ponese colloráu como un pitu per momentos.
--Foi too por culpa del diañu burllón--amestó'l bravu guerreru--.Camudóse nun pataricu xigantescu que s'esbabayaba por metenos nos sos paponos y tuvimos que fuxir a carrenderes...
Fíxose un silenciu sepulcral. El gran xefe Bablenunca daba paseos d'un llau pa otru de la choza coles manes garraes atrás, pensatible. Allá una vegada, qu'al bravu guerreru Bablenada proveciéra-y un mileniu, dixo:
--Llevo naguando tola puñeflera vida por comer un falabable guisáu con castañes y arumáu con fueyes de lloréu. Voi faciéndome vieyu ensin consiguilo y nun pienso morrer ensin prebar esi manxar . ¡Dos díes!. Tenéis dos díes xustos pa poneme un exemplar de falabable bien tresnáu na mio escudiella. En casu contrariu, los vuestros güesos va dir parar al pozu'l Cuélebre Esmellaón pa que dea bona cuenta d'ellos.
L'apolmonáu Bablenada coló coles boleres del gargüelu cásique pesllaes y viendo cómo se-y sumía la vida por falta d'aire ante aquella situación tan aforfugante. Garró un puñáu de guerreros y esmucióse viesca alantre a pola presa que tenía encolingáu'l so destín d'un filu.
(.................................................................)
La tribu baillaba y antroxaba festexando'l banquete del gran xefe Bablenunca. Con un mogote carne nes manes, dába-y taragaños y zarraba los güeyos cola cara p'arriba esfaraguyándose de placer. Enxamás imaxinare que los falabables tuvieren aquel tastu, aquella suavidá, aquel sabor dignu de dioses...
Acabante de rutiar dando asina puntu y final a la pitanza, enfiló pa la choza a descansar como gatu n'escarpín. Enantes d'achucase, garró una llinterna de güesu caña y foi pa un requexu a despidise del so animal favoritu y talismán cimeru. Allumó y... sintióse morrer nel intre. Ellí taba la xaula vacía del so falafino, el páxaru que gorgolitiaba los cancios más melgueros qu'enxamás oyíos monollingua sintieren. De sópitu pescanciárelo too. El maraviyosu manxar qu'acababa d'embutiellar nun yera un falabable, yera'l so adoráu falafino. Salió darréu de la choza y, aconceyando a la tribu, esberridó les pallabres que facíen ferver el sangre y callar al mundu:
--¡¡Unga-unga-bam-bam!!
Los guerreros, enfotaos y secañosos de venganza, empozáronse pente la viesca a la busca del traidor Bablenada que manchare con un chaplón descomanáu la dignidá y l'arguyu de la valerosa tribu Monollingua...
