Tolo contrario que Damián. Esi amigu de so, pasare de malvivir como llimpiabotes a engolase na bayura. En bien pocu tiempu pasare de vivir nuna casuca d'alquiler a facelo nun xalé bien grande, y de movese n'autobús a guiar un haiga de los que facíen de naguar.
Una día invitó Damián a Xulín a cenar nel xalé. Cuando taben col café, la copa ya'l puru, punxéronse a remembrar vieyos tiempos. Salió entós la espirica de cuando ún trabayaba na güevería y l'otru de llimpiabotes, y cómo dalgunos llograben espolletar na vida y otros nun yeren pa salir de probes... Tando nestes, entrugó-y Xulín a Damián cómo s'arreglare pa endrechar la so vida hasta consiguir nalar na bayura. Y entós Damián contestó-y:
-Echándo-y...¡güevos!.