Ye la tercer vegada que me ven
cabo'l ríu cuando nun tuvi ellí. Ta bien claro. El güercu anunció per tres
veces yá la mio muerte. El badagüeyu nun almite dulda. Mañana, na batalla, voi
morrer.
Esta tarde falé col home de más confianza que tengo. Casi un hermanu. El va
encargase de facer la mio estela. Va quedar asina afitada la mio alcordanza al
traviés de la piedra. Y quiciabes d'esta miente nun seya escaecíu pa siempre
endolcáu pola nublina del tiempu.
Queden lloñe'l mio llar y la mio xente. Cuantayá que los dexé atrás por aciu de
Roma. Combatí bien y fui honráu. Algamé'l grau de signifer. Eso fixi estos años
hasta hoi. Caminar y lluchar. Porque mañana yá nun voi tar nesti mundu. Nin voi
poder tornar enxamás a la mio tierra. Nin siquiera nella nunca nun va descansar
el mio cuerpu.
La piedra ye duro y dacuando paez eterno. Enfótome na mio estela. Quiciabes
cuando pasen munchos años y xeneraciones y yá nun quede escarrapiu míu daquién
l'atope. Y pueda veme grabáu nella. Y tamién poles lletres grabaes nella saber
quién foi, cuál foi'l pa, de qué castru y tierra vieno, reclutáu na Cohors V
Asturum, un signifer de nome Pintaius
.
Balba y Colás yeren mozos cuantayá, pero a ella nun-y
prestaba casase enagora. Esto a Colás probecía-y cada vuelta más y nun veía
nunca'l momentu de xuncise cola so moza en matrimoniu.
Un día que Balba taba garrando un calderu d'agua na fonte, sintió cantar al
cuquiellu: "¡cu-cu, cu-cu, cu-cu!". Ella creyía muncho nestes coses y
entós violo claro. Cucara tres veces y a los tres años xustos taba casada con
Colás.
Llevaron toa una vida de felicidá xuntos y pa celebrar les bodes d'oru
entamaron una cena nun restaurante de ringurrangu. A la hora los cafés díxo-y
Colás:
-A, ne, ¿tu cuando supisti que querís casate comigo?.
-Una tarde cabo la fonte cuando sentí cucar al cuquiellu.
-¡Ai, bobona!-contestó-y Colás. Nun yera'l cuquiellu sinón yo que taba amatagáu
tres la castañalona qu'había ellí achisbándote...
A los dos meses d'aquella revelación Balba y Colás taben acabante roblar el so
alcuerdu de separación nun bufete d'abogaos au punxeron puntu y final a toa una
vida feliz y a comuña. La muyer enxamás-y diba perdonar aquel engañu al so
maríu. ¡Asonsañar al cuquiellu pa casase!. ¿Ú se viere cosa tala?.
De la que salíen del despachu, el reló de pendilexu que colgaba nuna de les
paredes daba la hora: "¡cu-cu, cu-cu, cu-cu!"
