Esta tarde falé col home de más confianza que tengo. Casi un hermanu. El va encargase de facer la mio estela. Va quedar asina afitada la mio alcordanza al traviés de la piedra. Y quiciabes d'esta miente nun seya escaecíu pa siempre endolcáu pola nublina del tiempu.
Queden lloñe'l mio llar y la mio xente. Cuantayá que los dexé atrás por aciu de Roma. Combatí bien y fui honráu. Algamé'l grau de signifer. Eso fixi estos años hasta hoi. Caminar y lluchar. Porque mañana yá nun voi tar nesti mundu. Nin voi poder tornar enxamás a la mio tierra. Nin siquiera nella nunca nun va descansar el mio cuerpu.
La piedra ye duro y dacuando paez eterno. Enfótome na mio estela. Quiciabes cuando pasen munchos años y xeneraciones y yá nun quede escarrapiu míu daquién l'atope. Y pueda veme grabáu nella. Y tamién poles lletres grabaes nella saber quién foi, cuál foi'l pa, de qué castru y tierra vieno, reclutáu na Cohors V Asturum, un signifer de nome Pintaius
