Fuera falopa y el cutu taraza.
Atapez.
Restallen los gárabos na foguera. Suenen los regodones cutíos. Hai trepe
tresnando lláscares, güesos y pelleyes.
Ruxe'l ríu allabaxones nes coraes de la cueva furando'l so calce cada vez más
fondu. Los pingolexos goterien. La escuridá respiga.
Nun requexu, la lluz de la cañamina
alluma la parede. El xamán ta p'acabar la imaxe d'aquel mamuth que da coruxía.
Esparde un mogote d'ocre p'hacia u s'afaya'l coral...
Fuera sigue falopando y tarazando’l fríu.
El clan esmordigaña los últimos cachos de carne. N'acabando, otra vuelta va
tornar la fame.
Cola alborada ye mester salir a cazar. Sollertes y arrechos pa cuando'l mamuth,
que pecigaña agora pente solombres nel somantu'l so abellugu, camude en
xigantescu y real so la lluz del día.
Cuando entrare de guah.e allá naquel chamizu metanos un
castañéu yera predecible lo que diba durar. Y aguantó bien poco, miániques. Porque
pasaba más tiempu empinando'l coldu qu'ayudando al picador que-y asignaren.
Buscó dempués modo en más sitios y colocóse de dos
maneres. Llaboralmente y esnalando en cuellu de Morféu per aciu'l zusmiu
formientáu d'uva. Asina qu'acababa siempre de la mesma manera. Albintestate.
Punxo dempués un chigrucu, pero foi meté la raposa nel gallineru.
Yá'l nome que-y punxere indicaba'l so enclín: "Marqués del Pelleyu".
Y, efectivamente, acabó siendo vezu pente los clientes velu roncando la mona
abrazáu a un pelleyu de tintu peleón neto a si tuviere quiscando con una meñaca
inflable. Al final, negociu trancáu.
Foi entóncenes cuando tomó una decisión radical. Tenía
qu'empobiná la so vida d'otra miente. Iguar aquella trayectoria llaceriosa que
llevaba. Entamó a procesionar peles consultes de milenta médicos que lu
encamentaben que dexare la bebedera y acuriosare aquella vida de xostrón que
llevaba. Por fin, el doctor caberu al qu'acudió tocó-y la fibra sensible
cuando, engurriando'l ceyu, mirólu entientes y espetó-y con voz arrestiellada:
-Si sigues asina, manín, vas mui mal. Lo tuyo ye
espichala ensin dulda. Asina que si quies espichala, por mi adelantre, que yá yes
mayorín pa saber lo que faes.
Dempués vinieron una carrapotada de nueches de velea,
esperteyando amugáu en sudu y cabruñándo-y nes vidayes aquella frase cimera:
¡Espichala!. ¡Espichala!.
Y, de magar entós, enderechó dafechu'l rumbu. El día
de San Xosé, allá pel mes de Marzu, sonó'l turullu que-y señaló la nueva vida
na que se somorguiara. Nun una gota de vinu más esnidió pel so gargüelu
p'abaxo. Agora otra mueya llamaba al so corazón a la romería celestial pa la
qu'enfilaba gayoleru y enfotáu.
Porque yera escuchar el troneyar de los voladores y daba
un surtíu pa, de siguío, xispiar camín del sitiu au españaben aquellos artiluxos a manera d'aldu que llevaba al ramu de lloréu que señalaba'l recintu
sagráu. Tamién foi naquella dómina cuando-y punxeren el nomatu, que lu conocíen
por él, dayures onde se presentaba: "Pieslla-Llagares". Anque, pa dicir la verdá, casi nunca pesllaba nengún, pues davezu garrábenlu en pelondines
y aventábenlu portón p'afuera mientres-y esberridaben en focicu les mayores
barbaridaes que'l siempre retrucaba de la mesma manera, tatexando y
zarapicando:
-¡Yo solo faigo lo que me dixo'l médicu!. ¡Toi
espichándola!. ¡Y bien que la espicho, rediós!. ¡Que yá soi mayorín pa sabé lo
que faigo!.
Acabante facer una miñatura
maxistral, el monxu Agustín aplicábase historiando una capitular d'aquel códiz
cola maña y prestancia qu'avezaba a remanar. Foi entós cuando l'hermanu Cirilo
cozcóse-y xuxuriándo-y a la oreya:
-Tenémosla entamada. Apaeció'l güevu d'un basiliscu pa la mano fuera del
ventanu'l gallineru.
Agustín arremelló los güeyos como platos y llevantóse pa siguir a Cirilo
empobinando dambos camín del piteru. Ellí nun requexucu'l ventanu había un nial
y nél un güevu ñarru y ablancuzáu. Yera un güevu gafu que namás que-yos podía
trayer llaceries a la hermandá del conventu, taba claro.
Dambos monxos alcordaron guardar el secretu pa nun axorizar a naide más.
Pañaron el güevu a furtadielles y guardáronlu nun llugar seguru na celda
Cirilo. Agora habíen d'entainar a destruilu y tar n'adelantre sollertes pa
que'l malfadiáu gallu colloráu que lu punxere nun tornare a facelo otra vuelta.
Pasaes les doce de la nueche Agustín y Cirilo garraron el güevu y metiéronlu
nuna fardela. Salieron pa la güerta'l conventu y con un martiellu machucáronlu
y enterraron los escarrapios echándo-yos penriba cal vivo. Dempués tornaron a
les sos celdes asoliviaos pol llabor perfechu.
Yá pela mañana los monxos arremolinábense alredor d'un nial qu'había pa
escontra'l ventanu'l gallineru. Facíen comentarios y degomanes. Cuando
vieron aquel corriellu pa onde punxera un güevu una gallina y lu guariara una sapu, a
Agustín y a Cirilo púnxose-yos un nuedu en gargüelu que los añusgaba. ¿Qué taba
pasando ellí?. ¿Apruciría otru güevu más?. ¡Rediós d'aforfugu!.
Cuando llegaron al requexu onde s'apiñaba aquella xermandía comprobaron la
razón de tantu baturiciu y espectación. Una palomba engrifada daba vueltes
como alloriada alredor d'aquel nial mientres miraba pa los presentes como
rispiendo por una esplicación de pa ónde recóime fuere a parar el so acoricáu
güevu.
