Buscó dempués modo en más sitios y colocóse de dos maneres. Llaboralmente y esnalando en cuellu de Morféu per aciu'l zusmiu formientáu d'uva. Asina qu'acababa siempre de la mesma manera. Albintestate.
Punxo dempués un chigrucu, pero foi meté la raposa nel gallineru. Yá'l nome que-y punxere indicaba'l so enclín: "Marqués del Pelleyu". Y, efectivamente, acabó siendo vezu pente los clientes velu roncando la mona abrazáu a un pelleyu de tintu peleón neto a si tuviere quiscando con una meñaca inflable. Al final, negociu trancáu.
Foi entóncenes cuando tomó una decisión radical. Tenía qu'empobiná la so vida d'otra miente. Iguar aquella trayectoria llaceriosa que llevaba. Entamó a procesionar peles consultes de milenta médicos que lu encamentaben que dexare la bebedera y acuriosare aquella vida de xostrón que llevaba. Por fin, el doctor caberu al qu'acudió tocó-y la fibra sensible cuando, engurriando'l ceyu, mirólu entientes y espetó-y con voz arrestiellada:
-Si sigues asina, manín, vas mui mal. Lo tuyo ye espichala ensin dulda. Asina que si quies espichala, por mi adelantre, que yá yes mayorín pa saber lo que faes.
Dempués vinieron una carrapotada de nueches de velea, esperteyando amugáu en sudu y cabruñándo-y nes vidayes aquella frase cimera: ¡Espichala!. ¡Espichala!.
Y, de magar entós, enderechó dafechu'l rumbu. El día de San Xosé, allá pel mes de Marzu, sonó'l turullu que-y señaló la nueva vida na que se somorguiara. Nun una gota de vinu más esnidió pel so gargüelu p'abaxo. Agora otra mueya llamaba al so corazón a la romería celestial pa la qu'enfilaba gayoleru y enfotáu.
Porque yera escuchar el troneyar de los voladores y daba un surtíu pa, de siguío, xispiar camín del sitiu au españaben aquellos artiluxos a manera d'aldu que llevaba al ramu de lloréu que señalaba'l recintu sagráu. Tamién foi naquella dómina cuando-y punxeren el nomatu, que lu conocíen por él, dayures onde se presentaba: "Pieslla-Llagares". Anque, pa dicir la verdá, casi nunca pesllaba nengún, pues davezu garrábenlu en pelondines y aventábenlu portón p'afuera mientres-y esberridaben en focicu les mayores barbaridaes que'l siempre retrucaba de la mesma manera, tatexando y zarapicando:
-¡Yo solo faigo lo que me dixo'l médicu!. ¡Toi espichándola!. ¡Y bien que la espicho, rediós!. ¡Que yá soi mayorín pa sabé lo que faigo!.
