Nel colexu, los cures
axorizábenlu con degorrios y fueos infernales onde amburar eternamente.
En casa, faláben-y de
cocos, paparresolles y manones que-y podíen facer mal abondo na escuridá del
cuartu.
Aquella nueche achucóse y
nun foi a zarrar güeyu. Toles bisarmes que-y inxertaren nel cerebru entamaron a
danzar espantibles alredor de la so cama.
Sudorientu y tremando
salió del cuartu y acurrucóse fuera la casa engurrionáu escontra la parede.
Yera'l mes de xineru.
Col alborecer
alcontrárenlu muertu. Dalgunos vecinos xuxuriaben que'l probe neñu morriere
xeláu de fríu.
Pero equivocábense:
morriere de mieu.
El barganaz onde se diba
celebrar el gran combate taba atarraquitáu de xente arrodiando'l so perímetru. La Prueba de Valor que diba
decidir si'l gran xefe Pamestona tornaría a ganar l'honor de dirixir la tribu
de los feseanios dos años más taba a puntu d'entamar.
D'un requexu salió l'osu
Yogui desafiante y gafu caminando siempre a dos pates. La tribu acorviólu ya
insultólu tolo que quixo y más. Empobinó pal centru del recintu y quedó a la
espera de que saliere'l so enemigu.
Ente una mar de glayíos,
aplausos, iñíos, dees francíes por espatuxos y bazos fendíos por coldos
eufóricos, salió'l gran xefe Pamestona, col so taparrabos con una rosa
collorada bordada primorosamente al altor de los perendengues, faciendo
esparabanes y enseñando dos bolones nos sos trabayaos brazos.
El gran xefe ya l' osu
miráronse desafiantes y engarráronse con puxu. Una bofetada ensin
contemplaciones dexó la zarpa Yogui marcada na cara Pamestona. Pero, lloñe
d'acuruxase, el bravu cabezaleru solmenó-y un rodiyazu na coyonera a la fiera
que-y fixo pegar una berrida al empar que soltaba un resoplíu propiu d'una
ballena de gran tonelaxe. De sutrucu, Pamestona esparrancó les piernes y
garrando al osu con una mano de la pechera y pasándo-y la otra pela entepierna
hata garra-y la culera llevantólu en pelondines y zampólu en suelu ente un gran
estruendu de güesos francíos quedando inmóvil dafechu.
La tribu celebraba
enfotada y entusiasmada'l resultáu del combate. El gran xefe ganárase a los
güeyos de tola castra feseania'l derechu de dirixir los sos destinos un par
d'años más, que traducío a llunes yera una burrada d'elles. Y allá, rinchando,
acercábase'l carru apináu de pinchos de tortiella, tiráu por dos gües que casi
nun yeren a movelu de lo que pesaba por más que los afalaben, pa festexar la
xornada.
Pela nueche, na so tienda,
el gran xefe Pamestona miraba con cara circunstancies pal gran fechiceru
Carafigu que, encanáu dafechu pa iguar les sos milenta frayadures, rancía tiráu
en suelu como un fardu. Trataba de gorgutar daqué ya'l gran xefe cozcóse hasta
elli y púnxo-y la oreya raspiándo-y la boca pa sintilu. Un filín de voz salió
entós del gargüelu del gran fechiceru Carafigu:
-Anque me mates polo que
te voi dicir, gran xefe Pamestona, pa la prósima Prueba de Valor ¡va marutase
d'osu Yogui to puta madre!.
Cuando'l bravu guerreru Bablenada compareció ante'l gran
xefe de la tribu de los Monollingua, Bablenunca, notaba cómo los pelleyos-y
esbariaben pela so aflautada cadarma. Ellí llantaos ún escontra d'otru
miráronse un ratadín entientes y, entós Bablenada faló:
--¡Escapósenos!
--¿Quéeee?. ¿Cóomooo?--glayó Bablenunca arremellando los
güeyos como dos llunes llenes.
--Pues eso, qu'escapósenos...
--¿Y cómo foi eso posible si lu teníeis arrodiáu ente
quince?--volvió a entrugar el gran xefe qu'entamaba a ponese colloráu como un
pitu per momentos.
--Foi too por culpa del diañu burllón--amestó'l bravu
guerreru--.Camudóse nun pataricu xigantescu que s'esbabayaba por metenos nos
sos paponos y tuvimos que fuxir a carrenderes...
Fíxose un silenciu sepulcral. El gran xefe Bablenunca daba
paseos d'un llau pa otru de la choza coles manes garraes atrás, pensatible.
Allá una vegada, qu'al bravu guerreru Bablenada proveciéra-y un mileniu, dixo:
--Llevo naguando tola puñeflera vida por comer un
falabable guisáu con castañes y arumáu con fueyes de lloréu. Voi faciéndome
vieyu ensin consiguilo y nun pienso morrer ensin prebar esi manxar . ¡Dos
díes!. Tenéis dos díes xustos pa poneme un exemplar de falabable bien tresnáu
na mio escudiella. En casu contrariu, los vuestros güesos va dir parar al
pozu'l Cuélebre Esmellaón pa que dea bona cuenta d'ellos.
L'apolmonáu Bablenada coló coles boleres del gargüelu
cásique pesllaes y viendo cómo se-y sumía la vida por falta d'aire ante aquella
situación tan aforfugante. Garró un puñáu de guerreros y esmucióse viesca
alantre a pola presa que tenía encolingáu'l so destín d'un filu.
(.................................................................)
La tribu baillaba y antroxaba festexando'l banquete del
gran xefe Bablenunca. Con un mogote carne nes manes, dába-y taragaños y zarraba
los güeyos cola cara p'arriba esfaraguyándose de placer. Enxamás imaxinare que
los falabables tuvieren aquel tastu, aquella suavidá, aquel sabor dignu de dioses...
Acabante de rutiar dando asina puntu y final a la pitanza,
enfiló pa la choza a descansar como gatu n'escarpín. Enantes d'achucase, garró
una llinterna de güesu caña y foi pa un requexu a despidise del so animal
favoritu y talismán cimeru. Allumó y... sintióse morrer nel intre. Ellí taba la
xaula vacía del so falafino, el páxaru que gorgolitiaba los cancios más
melgueros qu'enxamás oyíos monollingua sintieren. De sópitu pescanciárelo too.
El maraviyosu manxar qu'acababa d'embutiellar nun yera un falabable, yera'l so
adoráu falafino. Salió darréu de la choza y, aconceyando a la tribu, esberridó
les pallabres que facíen ferver el sangre y callar al mundu:
--¡¡Unga-unga-bam-bam!!
Los guerreros, enfotaos y secañosos de venganza,
empozáronse pente la viesca a la busca del traidor Bablenada que manchare con
un chaplón descomanáu la dignidá y l'arguyu de la valerosa tribu Monollingua...
