A la so edá tenía yá los güeyos ya'l corazón mui cansos y abenayá
qu'utilizaba lentes y traxinaba adulces.
Otra nueche más, sele y con aquel güeyón rescamplando allarribones, baxó la
tabla del escañu y entamanó les coses pa escribir. El candelabru, el tinteru,
la pluma, los papeles... Y la compañía sele de los gárabos restallando nel llar
encesu qu'arumaba con fueyes de lloréu.
Empezó a escribir otra vuelta les sos alcordances y conocimientos de la vida
que llevare dende bien mozu. L'arcón u guardaba los sos escritos taba bien
apináu de testos onde esplicaba abondes coses de los árboles, de les plantes y
los animales domésticos y xabaces... Podía afirmase que naquel arca vieya de
castañal pesllábase la so vida esmigayada en milenta esperiencies arrecoyíes al
traviés de los años.
La xera de xuncir, la maña de cabruñar, l'arte d'ensertar, de curiar pumaraes y
castañeos, de semar y recoyer, d'iguar truébanos, de llendar y catar... Milenta
llabores esmuciéndose pel papel y dexando testimoniu d'aquella manera estremada
d'afechiscar la so vida naquel requexu apartáu del mundu correctu, vixiláu,
fayadizu y candial.
Porque la so vida pertenecía a otru mundu que se sumiere cuantísimayá, a otres
dómines que nin los más vieyos recordaben, a otru xacer, a otru vivir,
allugase, entamar... Un resclavu vivu de tiempos esfaraguyaos nuna historia
tresmanada allá perlloñe.
Pero aquella nueche nun diba escribir de los sos conocimientos en nengún llabor. Coles vidayes teñíes pol blancor de los años, paecía-y yá'l momentu de dir amosando les sos esperiencies murnies nos xuicios onde lu condergaren, nes cárceles onde lu trancaren, los insultos y palices que davezu recibiere a lo llargo de la so vida por ser un inadaptáu a la modernidá, al progresu y sobre manera... al control.
Y ye qu'enxamás nun-y perdonaren que viviere albentestate d'aquel gran güeyu
protector que toles nueches achisbaba sollerte allá nel cielu.
Que nun s'integrare nel engranaxe social, na sabencia programada, na
tecnoloxía sagrada, nos principios incontestables. Enxamás,nenyuri, naide diba
perdoná-y la so vida desapartada y xabaz, el so enfotu por nun ser una pieza
más d'aquella maquinaria perfechamente vixilada onde la llibertá d'escoyeta y
pensamientu pertenecíen al ferial del gran mundu de los suaños...
