Los habitantes d'aquel pueblín de la costa inglesa resfregaben los güeyos y nun paraben de resfregalos. Yera mui difícil de creyer lo que taben viendo. Dalgunos peñizcábense ente ellos pa ver si asina esconsoñaben de lo que nun podía ser más que'l productu d'una nueche de velea.
Pero'l casu foi qu'aquel paisanu que llevaba na cabeza un gorru acabáu en picu, unos calzones ataos per debaxo de la rodía y un palu atáu al llombu desembarcare na playa. Aportare hasta ellí arreblagáu nun odre infláu y moviéndose con un remu. Namás vese enfrente de la xente del pobláu pixuetu inglés empecipió a señalar pa les dees. Teníales talludes del fríu y esprecetábase pa dar a entender que necesitaba escalecer enantes que comer o beber si acasu.
Por señes y moxigangues fueron a entruga-y si venía d'España, pero anque dixere que sí, John, el marineru que pasare años naquel llugar y entendía la so llingua nun yera a pescanciar lo que falaba'l recién llegáu. Emplegaba una llingua onde munches pallabres acababen en "u" y abegosa d'entender. Al final, lleváronlu a una de les cases del puebu onde escaleció les dees y el cuerpu enteru, comió, bebió y descansó de la llarga travesía.
Cuando pasaron los díes foron aclarándose les coses. El foriatu que llegare a les costes ingleses d'aquella manera tan singular venía d'un llugar del norte español que se llamaba Les Asturies. Un sitiu verde como Inglaterra. Esi sitiu declarára-y la guerra nada menos qu'a los exércitos de Napoleón, cosa suicida o perheroica, según se mirara. Y l'estranxeru del gorru acabáu en pica, los calzonea ataos so les rodíes, el palu al llombu, el remu y el vexigu echárese a la mar nuna villa llamada Xixón pa buscar l'ayuda inglesa.
Aquel día de borrina y orpín debatíen les monxures d'Inglaterra si aquel sitiu pequeñín del norte español yera un país o non. Si nun lo yera, l'ayuda nun se-y podía dar. Si lo yera, procedía discutir echar la gabita solicitada y en qué manera. Al final, la balanza piló p'hacia'l llau de que Les Asturies yeren un país asitiáu n'España y qu'Inglaterra había dar l'ayuda demandada.
Nel primer barcu que partió d'Inglaterra p'Asturies cola ayuda solicitada diben lliberaos un puñáu d'asturianos presos diba tiempu na batalla de Trafalgar. Tamién tornaba pa Xixón el paisanu del gorru acabáu en picu, coles dees curaes y el vexigu inflau de vinu en vez d'aire pa escalecer, nesti casu, les coraes y l'animu combativu.
A la Xunta Xeneral asturiana llegaba la noticia de que la francesada asturiana recibía l'ayuda inglesa...
