El brañeru mariñán

Ello yera una vez un brañeru que-y entró un día'l rixu de ser pescador, anque la mar namás que la viere un par de vegaes y dende la oriella. Llamábase Favila como'l famosu rei. Asina qu'un día baxó del so mayáu y enrolóse nun bou nun puertu de mar.

La primer selmana nun pescó nada por aciu de que la pasó toa vomitando pela borda ente amoriaciones y pensando que'l mundu diba finar pa él en cualquier momentu. Pero foi alicando y como yera pertrabayador y arteru aprendió llueu l'aquello de la pesca y foi mui apreciáu pol patrón y los compañeros.

Pasó d'esta miente bona parte de la so vida y yá de vieyu fixo alcordanza de la so esistencia humilde y trabayando de contino, y entró-y otra vuelta la señardá de la braña polo que tornó a pasar ellí los sos últimos años dedicándose a pastoriar como cuando yera mozu.

Un día empecipió a sentise mal y foi al médicu que-y dixo que tenía una enfermedá incurable. Esto tráxolu pensatible una temporada, amusgáu y ensin falar nunca con naide. Una tarde sintió comentar a unos pastores qu'andaba pela rodiada un osu bien grande. Entamó entós a buscalu hasta que lu foi atopar nun requexu d'una biescuca. Enfiló pa él y engarráronse. Darréu l'osu desfíxose del brañeru.

Cuando lu atoparon agonizando foron pa escucha-y les últimes pallabres que xuxurió:

"Pasé tola mio vida dende rapacín trabayando honradamente y enxamás salí de probe. Asina que paecióme afayadizo morrer como un rei faciendo honor al mio nome".